Hechting & Verbinding
De manier waarop we ons hechten aan onze primaire verzorgers vormt de basis voor de wijze waarop we ons hechten aan anderen.
De jonge jaren vormen de blauwdruk voor hetgeen wij als 'veilig' bestempelen. Dit wordt onbewust ons referentiekader en de diepgang van de verbindingen die we aangaan en aankunnen. In relaties kunnen we uitgedaagd worden om onder andere onze gevoelens en verlangens uit te spreken, onze grenzen te bewaken en onze identiteit te bewaren binnen een samenzijn.
Globaal genomen is er een verdeling tussen veilige hechting en onveilige hechting. Bij veilige gehechtheid is er sprake van een basisvertrouwen in jezelf en in de ander, waardoor je je vrij voelt om jezelf te zijn, een intieme verbinding aan te gaan en autonoom te zijn binnen de relatie.
Bij onveilige hechting ligt er een 'wond' open uit de kindertijd, waardoor het basisvertrouwen in jezelf en/of de ander ontbreekt. In de omgang met anderen wordt deze wond 'getriggerd' waardoor je hetzij naar de ander toe beweegt, hetzij juist van de ander vandaan. De wond uit het verleden wordt als het ware 'geplakt' op de situatie in het heden, wat voor strubbelingen zorgt in relaties.
Het kan zijn dat je je alleen comfortabel voelt bij oppervlakkige contacten en zodra een relatie (te) intiem wordt, je 'de deur sluit' (bindingsangst). Dit komt voort uit een 'vermijdende hechtingsstijl'. Het kan ook zijn dat je extreem loyaal bent en jouw grenzen steeds verlegt om iemand koste wat het kost bij je te houden (verlatingsangst). Dit komt voort uit een 'angstige hechtingsstijl'. Beiden zijn uitingen van angst, gevoed door angst.
Bij Praktijk de Binnenwereld onderzoeken we welke wonden er ontstaan zijn en hoe ze zich manifesteren in jouw volwassen leven. Ook werken we aan het basisvertrouwen, zodat je leert uitreiken naar de ander vanuit een gevoel van veiligheid in jezélf, in plaats van het gevoel van veiligheid búíten jezelf te zoeken en daarmee de ander (mede)verantwoordelijk te maken.